Абсурд мени дайыма күлдүрүп келет.

Мектепте деле мугалимдердин кызык сөздөрүн чогултуп, анан досторума окуп берип, каткырып күлүп калчубуз.

Жылдар өткөн сайын абсурд азайбай, жыйнакта жаңы сөздөр, абсурд окуялар пайда болду.

Сыягы, абсурд мага аздык кылат окшойт, оодарылып турган жерден жумушка орноштум. Бир сөз менен айтканда, суроо-талаптарга жооп берем. Жана ар бир өтүнүч, бул чындыгында шедевр. Бирок мен азыр ал жөнүндө айтпайм.

Бир нерсеге кызыгып баштасаң, маалымат, керектүү адамдар буйрутма менен агылып кетет деген ушундай байкоо бар. Жазуучу Крапивин муну «Магнит таякчасынын мыйзамы» деп атайт.

Ошентип, мен, каттардан тышкары, кызыктай адамдар менен жолугушат. Бул өтүүчү каармандар болгондо жакшы, бирок кээде андай эмес.

Арсений деген балабыз бар эле. Бала деген сөз ага абдан ылайыктуу экен. Ал кезде 24 жашта болчу, бирок кебете-кешпири, өзүн текебер өспүрүмдөй алып жүрчү. Жылдар өткөнүнө карабай ал биздин начальник эле. Негизинен бизде начальниктер көп. Ал эми өзүн өтө жогорку даражадагы, жогорку квалификациялуу начальник деп эсептечү.

Жумуш жөнүндө сөз болгондо тырышчаактык менен түшүнүктүү жүзүн түздү. Ал эми тааныштары тарабынан уюштурулгандыктан жана анын кызматы таза номиналдык болгондуктан, ал ишинин жыйынтыгынан корккон жок.

Анан биздин бактысыздыкка, жогору жактагы бирөө биздин Арсенийге контролердун функцияларын берүүнү чечти. Анан кетебиз. Ал бизди «кыйкырбасаң иштебейт» деп ойлоп, саат сайын чукуп жатты. Ансыз бир нече жыл жакшы иштегенибизди, ал бизди жумуштан алаксытып, графигибизди өзү бузуп жатканын, түгөнгүс отчеттор менен процессибизди бузуп жатканын түшүнбөй. Ошол эле учурда иштин өзгөчөлүгүн түшүнбөй, отчетторду жогорку жетекчиликке жеткирип турган.

Бирок күлкүлүү жери, ал жашоосундагы бардык нерсеге кантип жеткенин айтып кыйкырганды жакшы көрчү. Жана ага чын жүрөктөн ишенди.

Эсимде, бир студент бизге стажировкага келген жана Арсений ага өзүнүн кандай керемет лидер экенин, бардыгы анын мойнунда экенин айткан. Ооба, эмне десем болот! 24 жашта жана буга чейин эле эч ким эмес, кожоюн!

Мен ар дайым кызыктуу учурларды жана Арсенийди жазам, анын билдирүүлөрү менен менин сүйүктүү каармандарымдын бири бар. Ал эми анын окуясы уланууда.

Антсе да жетекчилик Арсенийдин нөл экенин түшүнүп, жаактарын шыйпаңдатып, эшикти көрсөттү. Жада калса байланыштар да жардам берген жок.

Арсений таарынып, түпкүлүгүнө чейин таң калды. Ал чындап эле өзүн класстан тышкары кесипкөй, мыкты жетекчи деп эсептеген жана ансыз бул жерде баары кыйрап каларына ишенген.

Биз кандайдыр бир жол менен аман калдык жана ансыз да кемчиликсиз иштеп, өнүгүүнү уланта бердик. Биз, албетте, Арсений жөнүндө тынчсызданган жокпуз, анткени ага сонун туугандар кам көрөт.

Арадан алты ай өтүп, күтүлбөгөн жерден Арсений пайда болду. Ал бизге келүүнү чечти.

— Кана, бул жерде кандайсың? — деп тынчсызданып сурады. -Жакшы жүрөсүңбү?

— Колубуздан келет, — деп таң калган достук эмес хор менен жооп бердик.

«Ооба, мен тынчсызданып жатам» деди ал бизге. — Менсиз кандайсыңар… Керек болсо, балдар, анда мага чалгыла, мен силерге дайыма айтам, бир нерсе болсо…

Анын жүзү дыйкандарга чыккан боорукер мырзаныкындай эле.

Дыйкандар унчукпай калышты.

«Ух-ух» деп кобурады бирөө эмне деп жооп берерин билбей. — А сиз азыр ким менен иштеп жатасыз?

— Кимге окшош? Арсений таң калды. — Начальник!

«Эмне кылып жатасың?» деп сурадык.

Арсений бизди ого бетер таң калып карап калды.

— Кантип? Мен жооптуумун.

Ал өзгөчө келесоо үчүн мындай деп түшүндүрдү:

— Лидерлер эмне алып барса ошону жасайт.