Шаардагы бул эски, сенсациялуу окуяны жана анын аныктыгын интернет аркылуу оңой эле текшерүүгө болот, бир убакта жергиликтүү гезиттер тарабынан тартынбай сүрөттөлгөн. Бул таң калычтуу, дагы эле түшүнүксүз окуя сексен биринчи жылы жайдын башында, Кара-Жер чөлкөмүндөгү шаарлардын биринде болгон. Мен өзүм көргөн жана түздөн-түз күбөлөрдүн оозунан уккандарымды гана айтам.
Анан биз, жаны уйленгендер, «пролетариат диктатурасынын» революциячыл органы катары чеканын сыймыктуу аббревиатурасы ушул кезге чейин сакталып турган кочедогу чарбалык имараттын жарымын киного тартып алдык. Бул көчөгө булбул же Зеленая, Речная деген ысымдар ылайыктуураак болмок, бирок алар атагандыктан, ушундай аталып калган, азыр ушундай атка ээ. Биздин үй ээси Софья Андреевна өзүнчө кире бериши бар канаттын экинчи жарымында жашачу. Сектор жеке менчик, бир кабаттуу үйлөр бүт көчөнү ээлеп, жашыл чөмүлтүлгөн. Май айынын аяк ченинде эле жай мезгили эле, Тускар дарыясынын жакын кокту-колотунда булбулдар жыртылып жатышты.
Эртең менен аялдамага шашам, кырк бештеги үйдөгү чакан топту айланып чыгам. Бул үйдө болгон окуя талкууланып жатканын түшүндүм – аялдардын бири эки колун эки тарапка булгалап, короонун артындагы, дарбазанын артындагы бир нерсени көрсөттү.
Жумуштан келип, кайра эл толтура. Үй жапыз, жыгачтан жасалган, фасадында үч терезеси бар. Маектешүүнүн үзүндүлөрүн кармадым: “Үн каргылданып, бирок сөгүнүп… Петровнаны ажатканада таш бараңга алышкан… жүрөгү начар.” Азыркы жашында токтоп сурай берчү, анан дагы бөтөн сөзгө аралашкандан уялчу, бирок кадимки бейбаштыктарды ойлоп, тайгаланып өтүп кетти.
Күйөөсү кийин келди. Көрсө, ошол үйгө эбак эле эл чогулуп, бирдемени күтүп отурушат экен, алар да үн, кордук тууралуу маектин үзүндүлөрүн кармап алышкан экен.
Тактоолорду техникумдун студенти Софья Андреевнанын небереси Серёжка айтты. Көрсө, тигил үйгө көрүнбөгөн бирөө отурукташып калыптыр, тескерисинче, баарын көрүп турган, баарын тааныган, түгөнгүс сөгүнүп, атүгүл таш аткан да: жашоочулар артындагы короодо турган ажатканага муктаж болуп баргандан коркушат. бадалдар.
Сексенинчи жылдардын башы эсимде. Азырынча «барабан» жөнүндө сүйлөшө элек, университеттерде «илимий атеизмди» жокко чыгарышкан эмес, мен болсо эч нерсеге ишенбеген комсомолец, табият сабагынан ынтызар мугалим болчумун, ошондуктан Сергейдин аңгемесин шылдыңдадым. . -Николавна, — деп таарынгандай, баш ийүүнү байкап, ал мени атым менен атаган жок, бирок мен беш гана жаш улуу элем, мен ошол жактан жаңы эле келдим, балдар менен мен эч жерден квартиранттын үнүн уктум. , ошол жерде биздин орус менен жашаган казак же кыргыз, ошон үчүн күйөөгө тийди деп урушат.
Шаарда «Ундун» окуясы азыр бардык жерде талкууланып, бул окуя ошол кезде аталып, «Ун» ашыкча иштерди жасай берген.
Софья Андреевна кесиптеши менен жолугуп, алар телеграфта чогуу иштешкен, ошондуктан ал кошунасы Саша «Унду» уккандан кийин күрөк алып, бадалдардын арасына чуркап жөнөгөнүн айтып берди, ал шылдыңдаган кеңешин алды: «Сен майыңан артыксың» – бул күрөк менен эшек эшек. Кече апасынан кеч келди деп ойлойсуңбу? Мурыновкадагы сүйгөн менен … ”-адепсиз түшүндүрмө болду. Кийинчерээк, токсонунчу жылдары, алар жергиликтүү гезитте Ун ушунчалык интимдик деталдарды ачыкка чыгарганын, аз гана адамдар биле ала тургандыгы жөнүндө жазышкан, анын үстүнө ал карапайым адамдарга гана эмес, полициянын жогорку кызматтагы чиновниктерине да кайрылган, бирок аларды тааныган. алар граждандык кийимде болушкан. Бул жердеги ар бир бадалдын бадалынан кабардар болгон Серёжка балдар менен кошуна үйдүн чатырына чыгып, жатакананын терезесинен көзгө көрүнбөгөндөрдүн жыргалчылыгын карап турду.
Короодо сыра куюлган отургучта отурган милиция кызматкерлери окуяга адегенде күмөн санашкан “Ун”: “Пиво ичпей, иштеш керек!” деп кыйкырып жиберишти. Таң калган милиционерлер тапанчаларын сууруп алып, хулиганды издөө үчүн бадалдардын арасына чуркап киришти. Азыр милиция үйдү жана мектептин өзүнө чейинки көчөнү курчоого алды. Биздин түгөнгүс кабар булагыбыз болгон айлакер Серёжка да коңшу короого кире алган жок, ал жигиттер менен дарбазадан жашыруун киргиси келди, бирок иттүү сержант аларды ошол жерден кууп чыкты. Азыр мен көчөнүн каршы тарабы менен гана баса алчумун, анын көбү тосулуп, курчоого алынган. Коңшулардан сурамжылоо башталды, лейтенант да биздин канатка келди. Айрымдары тинтүү иштерин жүргүзүп, жертөлөлөрдү, бастырмаларды, чатырларды кызматтык иттер менен карап чыгышты, электр жарыгын өчүрүштү. Ушактарга караганда,Москвадан техникасы бар жогорку кызмат адамдары бар эле.
Коркунучтуу эле, өзгөчө түнү, күтүлбөгөн жерден «Ун» жаңы үйгө көчүп кетет, бир гана жаш үн уйку сакталды.
Үйдүн маңдайындагы көчө тынымсыз эл жык-жыйма болуп, милиция, албетте, эч кимди жолотпой, эл келип-келип турчу. «Голос» тургундарды шылдыңдап, шылдыңдап, өкмөттү, жергиликтүү бийликти сөгүп, тилдеп, милиция менен урушкан. Бул он күнгө созулду, андан ары жок, анан «Ун» унчукпай калды. Бирок
шаардагы окуяны талкуулоону улантты, ошондуктан гезитте, сыягы, «Жаш гвардияда» ал областтын башкы гезити эмес, ушак-айыңдарга түшүндүрмө жазышкан. Айталы, пенсионер мугалим карсылдаган үнүн магнитофонго жазып алып, аны менен кошо барып, кошуналардан аман калып, ошол эле учурда башкаларды да алдаган. Аны окуган эл күлүп, минтип, пенсионер, жада калса Москванын детективдерин алдаган!
Кайра курууда барабан жана башка каардуу рухтар үчүн мода кайра бул темага кайтып келгенде. Бирок, макалада модага тескери, ооз ачпастан ар кандай үн менен сүйлөгөндү билген, вентрилокациялаган чыныгы адам-квартирант айыпталган, ушунчалык чебердик менен, тапанча менен кесипкөйлөр бадалдын арасында отуруп алып, алардын алданып жатканын түшүнбөй калышты. кыз. Галкин менен Винокур эс алышат экен. Биз дагы күлдүк. Ошентип, бирок дагы эле жооп жок, ал эмне болгон?
